مفهوم خدا در فلسفه مشاء

فلسفه مشاء نام نحله ای از فلسفه است که در اندیشه، بر سنت فلسفه ارسطو است.

وجه تسمیه اش هم مربوط به عادتی بود در مدرسه ای که ارسطو در بازگشت دوباره خود به آتن تاسیس کرد . اساتید در آن عادت داشتند در حال حرکت درس دهند و بعد از کلاس هم سوال و پاسخ ها از اساتید در حال قدم زدن و حرکت پرسیده می شد. میدانید که مشاء در لغت به معنای راه رونده است.

در این فایلی که برای دانلود قرار داده ام، نحوه اثبات خدا در فلسفه مشاء و قسمتی از صفت هایی که بر چنان خدایی مترتب می شود را به زبان ساده و خیلی خیلی خلاصه بیان کرده ام. منبع هم کتاب بدایت الحکمه مرحوم علامه طباطبایی ره می باشد.

گروه مخاطب: علاقه مندان در هر سطحی از مطالعه فلسفه.

دریافت فایل
عنوان: خدا در فلسفه مشا
حجم: 285 کیلوبایت
توضیحات: خدا در فلسفه مشا

علیت، فلاسفه و متکلمین

یک موضوعی که فلاسفه بر آن اصرار دارند نیاز معلول در تمام مدت وجود خود به علت است. چیزی که متکلمین نمیپذیرفتند. 

متکلمین معتقد بودند که معلول فقط در حدوث و ایجاد نیاز به علت دارد و بعد از آن مستقل از علت خواهد بود.

سو تفاهمی که اینجا صورت گرفته این بوده که فلاسفه ملاک نیاز معلول را به علت در "ممکن" بودن معلول میگرفتند ولی متکلمین در حدوث آن.

برای هر کدام از این ملاک ها از اساس، علیت معنای جداگانه ای پیدا میکند. متکلمین ساخت ساختمان توسط بنا را تابع رابطه علیت میدانستند اما فلاسفه نه. فلاسفه این مثال ها را ترکیب میدانند و معتقدند ترکیب به معنای ایجاد یک موجود جدید نیست. 

اما چیزی که واقعا بوجود می آید چطور در تمام مدت وجودش، نیاز به علت دارد؟

مختصرا میشود این را با مثال هایی روشن کرد. در همان مثال بنّا، شما حرکات دست بنا را در نظر بگیرید. حرکات دست بنا، هم در ایجاد و هم در وجود نیازمند او هستند، و تا زمانی که بنّا باشد حرکت دستش هم هست. همچنین سیبی را که فردی ممکن است در ذهن خود تصور کند هم به همین شکل است.

مصالح ساختمان هم حاصل روابط شیمیایی ذرات سازنده آن هایند که هم در ایجاد و هم در وجود، آن را به خود وابسته میکنند.

درواقع حکما این قسم ایجاد و وجود را علیت می دانستند نه آن ترکیب و تضمیم را....

مادرهای دوست داشتنی

مادر ها دوست داشتنی هستند چون ما را همانطور ک هستیم؛ دوست دارند و بدی هامان دلشان را نمیزند. ما جزوی از وجود آن ها هستیم و آن ها جزئی از هویت ما؛ نه ما از هویتمان جدا شدنی هستیم و نه آن ها از وجودشان...

شاید راز این عشق بی حد و اندازه در همین آمیختگی وجودها و هویت ها باشد...