با چراغی کورسو میجستم تو را
در کنار پرتگاهی سخت
نشانت را ز مجنون ها و از فرهادهای راه پرسیدم
و لیلی ها... و شیرین ها...
تو را دیدم میان کوره راهی سخت...
چشم هایت مبتلایم کرد و بی پروا
چراغی را که روشن کرده بودم زود افشردم
که پیدا کرده بودم تکیه گاهی سخت...
دریغا... پیش از اینکه گرد راه از تن زداید،
زود... خیلی زود راندی ز خود من را
و اینک باز من ماندم؛ چراغی مرده؛ راهی سخت...
م.م
میترسم از این عشق که چیزی هم نیست
داستانیست که از عاقبتش میترسم
فقط این را هم بگویم بد نیست
گاهی خوب که میبینم...
چیزی هم هست!
بیشتر هم از همین بابتش میترسم...
چشم هایت شعر میگویند
من این را خوب میبینم
جاری رگ های خون آغشته ی هر سو به هر سویند...
که در اندام خشک بی نصیبم روح میجویند.
من این وضع غمین را خوب میبینم
که چشمانت چه بی اندازه از من روی میگیرند
و چشمانت چه یاس پرفزونی زین وجود پافتاده خوی میگیرند
دیگران شاید... ولی من آسمانِ این زمین را خوب میبینم
زمینِ خلق و خویش خلق خوی سختی و سنگینی و خامی...
آری خوب میبینم
آسمان شعرهای چشم هایت
چشم هایی پخته و چالاک
مملو از احساس گم نامی
مملو از حس فراموشی هر چیزی به غیر از
کاروان شعرهای چشم هایت.
فعلا از اینجا همین را خوب میبینم...
