بچه ها بعضی چیزها را نمیفهمند. موجودات زودباوری هستند که خودشان را مرکز جهان میبینند، طوری رفتار میکنند که انگار باارزش ترین موجود عالم اند انگار کل عالم برای آن ها ساخته شده است. صبر را نمیفهمند، حرص جمع کردن را درک نمیکنند، تمام داراییشان همان است که در همان لحظه در دستشان است و چقدر راحت و چقدر بی منت همه اش را به آنهایی که دوستشان دارند می بخشند. بدی که بشان میکنی و دعواشان که میکنی طوری فراموش کار میشوند که قابل باور نیست. بچه ها را خوب که نگاه کنی درمیابی چطور باید بود، چه چیزهایی را باید دانست و چه چیزهایی را نباید یاد گرفت. حتی میشود فهمید که چطور نباید بود...
