گاهی وقت ها که به گفته های خودت رجوع میکنی و باز هم گاهی وقت ها که به عمق حماقت و سطحی بودن بعضی از اون ها -بخصوص در یک جمعی که اصطلاحا چیز فهم اند- پی میبری ترغیب میشی که ساکت بمونی. با خودت میگی اگر ساکت باشم و شنونده باشم وجهه خودم رو حفظ میکنم و لااقل به عنوان یک احمق پرحرف شناخته نمیشم. اما من به شما میگم که برای یادگرفتن لازمه که حرف بزنیم. اگر ما چیزی رو که تو کلّمون داریم برای دیگران نگیم محاله بفهمیم کجاهای داشته هامون اشتباهه و اینکه چه چیزهایی هست که الان نمیدونیم، ولی باید بدونیم. و طبعا تا این اطلاعات حیاتی رو بدست نیاریم نمیتونیم خودمون رو اصلاح کنیم. بگذارید بعضی از این دیگران هم به شما بگن احمق پرحرف! مطمئن باشید ارزشش رو داره...
