* من این راه دراز را برای جواب به اینجا آمده ام...
پیرمرد بی آنکه سرش را برگرداند به آرامی گفت:
** بپرس؟
* عمرم را برای چه چیزی صرف کنم؟ آن چه گوهریست که ارزش عمر من را داشته باشد؟
پیرمرد به آرامی پاسخ داد:
** چیزی که چه آدمی بپذیرد و چه نپذیرد، در هر حالی با ارزش است. ارزشش در مکان هم نمیگنجد. آنچه خوبیش را بدیهی میبینی.
دنبال چیزی باش که در درونت مینشیند؛ که آنچه در بیرون توست از تو نیست، توهمی است باطل و موهوم که هیچ گاه از آن تو نمیگردد...
زنی که دچار کچلی میشود البته که دچار مشکل کوچکی نشده؛ آنقدر هم عوضی نیستم که بگویم در عوض چشمان قشنگش جبران میکند یا از این دست خزعبلات...ولی چیزی که هست این را میدانم که یک زن میتواند جور دیگری چنان زیبا باشد که حتی کچلیش هم دیده نشود یا اصلا بفرمایید که کل صورتش و ظاهرش و قیافه اش به چشم نیاید. زن میتواند از درون فرشته شود که هر چه ببینی فرشتگی ببینی و زیبایی و تناسب و وزن و خوبی... میشود زنی را که حتی کچلی دارد چنان دوست داشتنی یافت که چشم ها را به روی همه بقیه عالم می بندد...
