دیالکتیک وجودی

اجالتا بو برده ام که راهی برای حقیقت هست که تمام عصر روشنگری و فلسفه تحلیلی و در کل فلسفه جدید در پیشگاهش مثل یک شوخی و مثل یک بازی با کلماته.

حقیقتی که در دیالکتیک وجودی ( و نه مفهومی) افلاطون هست.

صعود وجودی فیلسوف و حضور در محضر حقیقت و تماشای بی پرده و یکی شدن با حقیقت. 

جایی فراتر از هر جور صورت و فراتر از هر جور وصف. جایی که فکر و مفهوم و زبان تمام می شود و ساحت بی صورتی و بی زبانی و خاموشی شروع می شود. 

جایی که در قال نمیگنجد و فقط با حال و حضور و آن هم حضور با تمام وجود ادراک میشود. درکی فراحسی. نوعی درک که با تبدیل ادراک کننده به ادراک شونده ممکن می شود. با یکی شدن. وقتی که بیننده و دیده شده دو چیز نیستند و مفهوم و فهم کننده دو چیز نیستند. جاییکه فقط یک چیز هست. 

کارگاه آموزش تفکر

.

در کارگاه هایی با عنوان "آموزش تفکر" شرکت کنیم یا نه؟!!!

.

برگزاری کارگاه، مخصوصا در قبال گرفتن پول را در تاریخ فلسفه اولین بار به سوفسطائیان نسبت می دهند. 

الان هم مدتی است کارگاه هایی دارد مد می شود که من را یاد همان سیاق می اندازد. کارگاه های آموزش تفکر نقاد یا خلاق و حتی کارگاه های آموزش فلسفه، برای کودکان تا بزرگسالان.

تا جایی که من از ماهیت تفکر دریافت کرده ام اصلا به چنین کارگاه هایی خوش بین نیستم. کسانی که چنین کارگاه هایی را برگزار میکنند قبلا باید آموختنی بودن تفکر را از طریق برگزاری کارگاه های اینچنینی اثبات کنند. 

میدانیم که تفکر و اندیشه جزو ذات انسان است و قبول داریم که درست اندیشیدن آموختنی است. اما نمیپذیرم که تفکر را بشود با سر فصل و کلاس و از روی جزوه آموخت!

درست تفکر کردن را من در گرو مطالعه، خود تفکر و از همه مهمتر در دیالوگ میدانم.

کسی که اندیشه های حاصل از مطالعه خود را با دیگران به اشتراک میگذارد و در یک دیالوگ منطقی وارد می شود، ایرادات منطقی خود را به مرور و با چالش های برآمده از اذهان دیگر پیدا میکند.

درست اندیشیدن یک راه رفتنی و زمان بر است و خیلی بعید است با یک جزوه و یک کارگاه چند ساعته حاصل شود.

رابطه شعور و مدرک

چرا میگویند شعور ربطی به مدرک ندارد؟؟؟

واکنشی که در همان لحظه اول به یک اتفاق، یا یک حرف، یا هر کنش بیرونی دیگری نشان میدهید معیار شناخت اخلاق شماست.

واکنش های لحظه اولی و واکنش های بدون تامل و فکر ما، از اعتقادات و بینش های "واقعی" ما ناشی می شوند و معیار خوبی برای شناخت آن ها هستند. 

افلاطون میگفت اگر میدانی ولی عمل نمیکنی در واقع نمیدانی!

یا سعدی میگفت: علم چندان که بیشتر دانی-- چون عمل در تو نیست نادانی.

فرق است بین معقولات (متعلقات عقل) و محفوظات (متعلقات حافظه).

آنچه ما واقعا باور داریم بینش و اعتقاد ماست و جزو معقولات ماست. آنچه هم در حافظه سپرده ایم و در آن کنش ها و واکنش های آنی و لحظه ای خودشان را نشان نمیدهند محفوظات اند.

این است که میبینیم گاهی یک استاد دانشگاه رفتار زننده و غیر انسانی دارد ولی یک فرد با سواد و با مدرک کم، یا حتی بی سواد، خلقی والا و دوست داشتنی...