خودمان

به نظرم اینکه بخواهیم کامل در زمان حال باشیم و فارغ از هر جور تعهد قبلی و مسئولیت های آیندمان بگذرانیم افراط است. چون مطمئنا باعث رنج و مشقت خواهد شد.

 اما باید تمام تلاشمان را کنیم تا حداکثر ممکن در زمان الان زندگی کنیم. با یک برنامه ریزی خوب می شود این کار را انجام داد. اینطوری میشود در هر حال از زمان حال لذت برد. 

پیش نیاز اینجور زندگی البته صرف زمان روزانه برای سنجش کلی مسیر و هدف زندگی است. اینکه ببینیم اصلا اینجوری که داریم پیش میرویم درست است یا نه؟ این کاری که داریم در حقیقت برای خودمان ارزشمند است و دوستش داریم یا نه؟ آدم های اطرافمان را چقدر منفعلانه انتخاب کرده ایم و اصلا آن ها را دوست داریم یا باید عوضشان کنیم؟! سرمان را گاهی خلوت تر کنیم تا بتوانیم به خودمان و زندگیمان فکر کنیم، مدتی را فقط و فقط برای لذت بردن از زندگی، مطالعه، موسیقی، فیلم دیدن و گذراندن در کنار خانواده و دوستان خوبمان بگذاریم؛ کلا باید بعضی وقت ها کمی وقت برای خودمان هم خالی کنیم...